به نام خدای بخشنده و مهربان
و یتیمان را چون به حد بلوغ برسند، بیازمائید! اگر در آنها
رشد یافتید اموالشان را به آنها بدهید، و پیش از آنکه بزرگ شوند
اموال آنها را از روی اسراف نخورید، و هر کس بی نیاز است خودداری کند و آن کس که نیازمند است به طرز شایسته از آن بخورد، و هنگامی که اموال آنها را به آنها
میدهید شاهد بر آنها بگیرید خداوند برای محاسبه کافی است.
برای مردان از آنچه پدر و مادر و خویشاوندان از خود میگذارند
سهمی است و برای زنان نیز از آنچه پدر و مادر و خویشاوندان میگذارند
سهمی، خواه آن مال کم باشد یا زیاد، این سهمی است تعیین شده و پرداختنی.
و اگر به هنگام تقسیم خویشاوندان و یتیمان و مستمندان حضور داشته باشند، چیزی از آن اموال را به
آنها بدهید و با آنها به طرز شایسته سخن بگویید!
آنها که اگر فرزندان ناتوانی از خود به یادگار بگذارند از
آینده آنان می ترسند باید بترسند، پس از
خدا بپرهیزند و با نرمی و محبت سخن بگویند.
کسانی که اموال یتیمان را از روی ظلم و ستم میخورند، تنها آتش میخورند و به زودی در شعله های آتش میسوزند.